Originally posted March 2015
“Burgerinitiatief” prijkt er bovenaan de flyer
die ik in mijn brievenbus vond. Ik dacht onverwijld aan de komst van een AZC in
mijn buurt. Dat ik opgeroepen werd daar dan keihard voor of keihard tegen te
moeten te zijn. Gelukkig – de kwestie in deze flyer lag minder politiek
gevoelig. Of ‘minder’ is misschien
niet eens het juiste woord… deze kwestie is al eerder onder de loep genomen
door de Gemeente Eindhoven en er wordt nu nieuw burgerinitiatief in geblazen. De
kwestie: Geldropseweg. Om specifiek te zijn: de herinrichting van de
Geldropseweg. “De troosteloze aanblik van
het gedeelte van de Geldropseweg tussen de Vestdijk en de Sint Jorislaan….”.
Bam! De spijker op zijn kop! De initiatiefnemers, waaronder mijn eigen
buurtvereniging , hadden donders goed door hoe de huidige inrichting van de
Geldropseweg het best omschreven kon worden.
Die Geldropseweg vormt een stevige rode draad
in mijn leven. Als geboren Geldroppenaar achterop de fiets bij mijn moeder
richting Eindhoven. Met mijn vader en broer naar PSV. Met de walkman naar
school in Eindhoven – halverwege de Geldropseweg het cassettebandje omdraaien. Bezield
met vrienden op stap richting Stratumseind. Met diezelfde vrienden beneveld
weer terug. Fiets kwijt – lopend richting Geldrop over weer diezelfde weg. Met
vrouw en kinderwagen ontelbare blokjes om. Met mijn dochters de stad in. De
Geldropseweg is immer getuige geweest van mijn levensverhaal. For better and
for worse. Over enkele jaren zullen mijn meiden zelf van de stad terug moeten
richting huis – ’s nachts over diezelfde Geldropseweg. Ik hou mijn hart vast….
Ontelbare kilometers heb ik afgelegd over die
Geldropseweg. Heen en terug. Ochtenden, middagen, avonden, nachten. Langs
nietszeggende kleurloze blokkendozen. Langs leegstaande panden en lege
etalages. Langs onooglijke winkelpuien. Elke kilometer geflankeerd door
dezelfde troosteloosheid. Geflankeerd door hetzelfde karakter. En dat karakter
lijkt onveranderlijk. Lente, Zomer, Herfst of Winter. In volle zonneschijn ziet
de straat er net zo treurig uit als in stromende regen. Aankleding middels
carnaval-banners of knalgele Jumbo-vlaggen kunnen de somberheid niet doen
verdwijnen. Alles ademt kleurloos en grauw. Geen enkel stukje groen, op een
enkele niet opgehaalde kerstboom en de uitgestalde planten van de bloemiste.
En toch hou ik van die straat. Vanuit Geldrop naar
Eindhoven is het een lange rechte weg langs de oneindig lijkende DAF-fabrieken.
De Geldropseweg, het gedeelte binnen de Ring, vormt een welkome afwisseling van
de industriële omgeving. Een baken na kilometers monotoon de fietsketting
ronddraaien. Het gevoel ‘in de stad’
aangekomen te zijn. Ik hou van de Geldropseweg. Ik hou van de grauwe naoorlogse
nieuwbouw. Van de paar overgebleven, weliswaar slecht onderhouden, oude panden. Van de rommeligheid. Van de regen op
je kop terugfietsend na een avond stappen. Van Verkuilen schoenen waar ik als
kleuter mijn schoenen moest halen. Renata-schoenen - foeilelijk, maar wel ‘goed
voor je voeten’.
De laatste jaren lijkt er een kentering plaats
te vinden. Kleine hippe winkeltjes verschijnen halverwege de straat. Een
eigentijdse bottle-shop. Giftshops. Tattoos. Ouwe taarten en trendy pruiken. Van
de kleurloosheid is binnen in deze panden niets te merken. Kleuren: smaakvol en
stijlvol. Met de komst van deze bedrijvigheid lijkt een nieuwe Geldropseweg
ingeslagen. Een weg waar een nieuwe inrichting bij past. Bij hoort. Het wordt
tijd mijn eigen nostalgie overboord te gooien. Het is tijd voor dit
burgerinitiatief. Het is tijd voor een nieuwe inrichting. Tijd voor groen. En
tijd voor veiligheid. Mijn dochters moeten straks veilig thuis kunnen komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten