Okay - ik woon in Eindhoven. Geboren en nooit meer weggegaan. Niets aan te doen, mijn lot. Ooit nationale bekendheid gekregen als de meest saaie stad van Nederland. Wereldwijd zal het dan zeker niet beter bekend staan. Dynamische lichtstad noemt het zichzelf, maar voor de buitenstaander en de bezoeker valt er op het eerste gezicht weinig dynamisch te beleven. Ook ik trek fronsend mij zware wenkbrauwen op als ik een verdwaalde toerist door mijn stad zie lopen. Een industriestad die veelal gebukt gaat onder een grijze hemel. Elke dag weer, maar elke dag nét een andere tint. Ik vraag mij af waarom er naast de Flexa Couleur Locale pareltjes als Havana Bruin en Toscane Rood geen Eindhovens Grijs bestaat. Different shades of Grey...
Toch kan dit imago ook verheerlijkt worden. Zoals een T-shirt dat ik ooit vond in Detroit "I'm fucked, I live in Detroit", verkocht door het plaatselijke Official Tourist Bureau. Grijs heeft ten onrechte een negatieve toon. Niets mis met een hardwerkende industriestad met zijn arbeiderswijken. Daar komen de mooiste pareltjes vandaan. Kijk naar Liverpool, kijk naar Manchester, kijk naar Detroit.
Eindhoven voor de Eindhovenaren is echter veel meer dan grijs. De insider weet dat het hier kan bruisen; Rock 'n Roll zwart; PSV rood, full-color tijdens carnaval en, ja, Philips blauw. Alles overgoten met de Southern Style, of gemoedelijkheid zoals we dat zelf graag zeggen, de 'G' als southern accent trots meetorsend.
Vandaar deze blog. Niet om dat hardnekkige grijze imago af te werpen, maar eerder om toe te juichen. Voor de buitenwereld dan, de insider weet wel beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten