Originally posted 19 april 2012
Wanneer je zijn woonkamer binnenloopt kún je er niet omheen. Hier woont een Elvis-fan. Een Elvis-fundamentalist zoals hij het zelf zegt. Een groot schilderij van hemzelf met The King prijkt boven de bank. Álles wat Elvis Presley ooit opgenomen heeft, bijeengepakt in een 50CD Box, binnen handbereik op tafel. Maar de aandacht wordt, bij binnenkomst, toch voornamelijk getrokken door de warme ontvangst van Frans. Rooie Frans uit Eindhoven; tegenwoordig wonende in een volksbuurt van Utrecht
Rooie Frans, Red Elvis of Frans van Dorst – een Eindhovense Legende. Hier tegenover mij aan een tafel in Utrecht. Voorman van de Rocking Rebels, de Elvis-bende die in de jaren 80 naam, faam en vrees maakte in Eindhoven en ver daarbuiten. Het rooie haar is er voor een groot gedeelte van af, maar de naam “Rooie” draagt hij levenslang met zich mee. Met trots.
Rooie Frans: een Legende
Aanleiding voor onze ontmoeting was mijn eerdere blog over Elvis Presley in Eindhoven, die enkele reacties opleverde van oud-leden van de Rocking Rebels. Deze bende geldt ontegenzeggelijk als kenmerkend voor de beginjaren ’80 in Eindhoven. Een stukje geschiedenis van de stad.
Dat Frans de meest kleurrijke, en misschien wel de enige juiste persoon is die kan verhalen over de beruchte Rocking Rebel periode blijkt wel uit de typeringen die de verschillende, landelijke, kranten hem in die periode toegedicht hebben:
Als leidraad voor Frans’ verhalen fungeert zijn inmiddels befaamde verzameling krantenknipsels. Alles wat er in de landelijke pers verschenen is over de Rocking Rebels en over Frans zelf in de periode vanaf 1978. Ik krijg het boek mee om er thuis in Eindhoven nog een keer doorheen te bladeren. Maar “bent er zuinig op, ‘t is alles wat ik nog heb uit die tijd”. Ik zelf ben die avond nog in Utrecht op stap geweest maar heb wel tientallen keren zenuwachtig gekeken of ik Het Boek nog bij me had…. Het boek, dat dus weer heel even terug is op vertrouwde bodem. Daar waar de verhalen thuis horen: Eindhoven. Hier heb ik dus de hele historie van de Rebels in mijn handen. Een ontbrekend, maar fascinerend, onderdeel van de canon van Eindhoven.
Yankees & Rednecks
De rebel is nog steeds niet uit Frans. Dat blijkt als hij begint te vertellen. Aan één stuk door, meeslepend. Hij kent alle namen en gebeurtenissen uit die tijd nog en je wordt onherroepelijk gegrepen door zijn enthousiasme. “D’r is veel gebeurd. Heel veel. Ik leef zwaar op geleende tijd, ben vaak door het oog van de naald gegaan, had al een keer of wa dood moeten zijn”
Even onderbreekt hij zijn monoloog, als hij zijn twee honden naar buiten moet dirigeren. Eén hond komt uit Eindhoven `en daarom luistert ie nooit`. De andere hond noemt hij Yankee; omdat die bang is voor alles. Een verwijzing naar de Amerikaanse burgeroorlog en Frans’ voorkeur voor de Zuidelijke Staten. “Ik ben een Redneck, maar wel een kleurenblinde Redneck. Zonder negers zou er geen Rock ’n Roll zijn” en hij verwijst naar Arthur Big Boy Croodup, de zwarte blues-zanger uit Mississippi, waarvan Elvis Presley zijn eerste platen gecovered heeft.
De Zuidelijke confederatievlag is onlosmakelijk verbonden met Rock ’n Roll muziek en werd dus ook op de zwarte leren jassen gestikt, de tweede huid van de Eindhovense Rocking Rebels. Het Noorden zag het Zuiden als de rebellen in de Amerikaanse Burgeroorlog en Eindhoven lag nu eenmaal in het Zuiden van Nederland. Een rivaliteit tussen Nieuw Amsterdam en het Zuiden…
Only Elvis can judge me
Nu, 30 jaar na de hoogtijdagen van de Rocking Rebels, geniet Frans nog steeds aanzien. In Eindhoven, in Utrecht, bij PSV en in de Tattoo-scene. Met zijn uitstraling kan dat eigenlijk ook niet anders: mouwen opgestroopt (het vriest buiten), tattoos van top tot teen en een prachtige verteller. Zijn eerste tattoo was er een van, hoe kan het anders, Elvis Presley. Frans , toen 18 jaar oud, durfde het destijds nauwelijks tegen zijn moeder te vertellen. Maar moeders zijn moeders en dus… “ge bent gek – hij ken best over 3 weken dood zijn”. Dat was begin augustus 1977, enkele weken later overleed Elvis. Frans heeft het zijn moeder lang kwalijk genomen.
Elvis Presley was “een grillig figuur met onberekenbare buien” aldus het Eindhovens Dagblad (ED) over een Rock ‘n Roll meeting. Zoiets spreekt aan natuurlijk. Frans was er “als klein menneke” bij toen begin jaren ’70 een zaal van het Eindhovense Rembrandt-Theater tijdens de Elvis film Jailhouse Rock volledig afgebroken werd door de aanwezige Elvis-jeugd. Stoel-leuningen en flessen vlogen door de zaal. Reden: Elvis krijgt in die film zweepslagen en dát konden zij toch niet zomaar laten gebeuren…
Op zijn twaalfde realiseerde Frans reeds dat Elvis speciaal voor hem zou worden. Wie er aan Elvis kwam, kwam aan Frans. ‘I’m so glad Elvis is dead’ prijkte er in 1980 op de overall van een 15-jarig meisje op Stratumseind. Frans haalt uit met een scheermes, zij draait zich om en hij raakt haar schouder. Een klein sneetje, maar breed uitgemeten in de kranten. konden zij toch niet zomaar laten gebeuren…
Met een knipoog naar de wereldproblematiek noemt hij zichzelf een “extreem fundamentalistisch orthodox Elvis fan” en , zoals een moslim naar Mekka moet, moet Frans minimaal drie keer naar Graceland. Hij is er inmiddels twee keer geweest. De eerste keer kostte het hem 2 dagen om zonder tranen naar binnen te durven. Graceland is helaas verworden tot een circus, , een poppenkast. Hij is 20 jaar te laat in Memphis geweest. Inmiddels is hij wat
milder en realistischer in zijn opvattingen over Elvis. “Als ze vroeger geschreven hadden dat Elvis aan de drugs was dan hadden ze klappen gekregen. Nu weet ik dat ie nooit zonder heeft gekund”. Nu besef ik dat, op King Creole na, alle films hetzelfde eenvoudige concept volgden. Nu weet ik dat Wooden Heart een verschrikkelijk nummer is.
Elvis Presley zélf heeft hij nooit mogen ontmoeten. In 1977 zou hij zijn, naar later bleek, laatste concerten gaan bezoeken. Dit werd echter teruggedraaid op verzoek van zijn toenmalige vriendin die opperde dat ze er beter nog een paar jaar mee zouden kunnen wachten tot het moment dat ze getrouwd zouden zijn en het financieel wat breder zouden hebben. Op 16 augustus 1977 bleek dat dit dus nooit meer zou kunnen plaatsvinden. De verloving werd verbroken en vanaf dat moment werd Elvis door Frans heilig verklaard.
“Only Elvis can judge me” prijkt er op zijn arm. Een kreet van Frans zelf. Copyright dus.
Gemeentereiniging!
Na zijn verblijf op een internaat voor moeilijk opvoedbare kinderen trok hij, 15 jaar en weer terug in Eindhoven, op met een Elvis-bende. Midden jaren 70, net voor Elvis’ dood verzamelden zij zich vaak met vrienden aan het Plataanpleintje in Strijp, naast de Philips fabrieken, om bier te drinken en over brommers heen te hangen. Cassette-recorder en een stapel Rock & Roll bandjes erbij.
Het ED van 10 mei 1980 besteedt een paginagroot artikel aan de Rocking Rebels en weet de sfeer midden jaren ´70 goed weer te geven `Rond het midden van de jaren ’70 leek er een eind gekomen aan de rock-beweging. De fut was eruit. Na de tragische dood van Elvis Presley, is er toch weer sprake van een massale opleving die zich, conform traditie, voltrekt via groepsvorming. Vooral in Eindhoven is er op dit gebied veel te doen. The Rocking Rebels vormen de voortzetting van de beruchte Eindhovense Elvis/bendes. Een combinatie van operationele strijdmacht en vurige liefde voor de Rock and Roll’
Jaren hiervoor had elk Eindhovens stadsdeel zijn eigen bendes, maar na een grote ruzie met Molukkers uit Vught, spanden meerderen samen.Het waren vaak mooie verhalen van de oudere jongens. Frans behoorde tot de nieuwe generatie; de jeugd die zich nog moest bewijzen.
Frans´ moment kwam echter snel: 1979. Op de dag van PSV-Feyenoord was de hele Eindhovense Elvis-jeugd verzameld op de Piazza voor de Bijenkorf voor een optreden van Elvis-immitator Toon Nieuwenhuisen. Zijn imitatie was slecht en eigenlijk een aanfluiting voor Elvis, maar eventuele ophef daarover werd onderbroken doordat er plots, vanuit het tunneltje een groep van zo’n 100 Feyenoord-supporters de Piazza op liep. ‘Hand in Hand Kameraden’ scanderend, begonnen ze even later pluggen uit de versterkers te trekken. “Rotterdamse Hooligans aan de ene kant, wij aan de andere kant. Veel van de Eindhovenaren waren verbaasd, maar niemand leek het echt iets te doen. Toen keek ik links en rechts en dacht ‘Oh.. moet ík het dan zeggen?” “Gemeentereiniging” schreeuwde Frans, klapte aggressief in zijn handen en de Eindhovense Elvis-jeugd stormde de Rotterdammers in. Het werd een afranseling; de meeste Rotterdammers vluchtten verbouwereerd terug richting station. De snelle actie, het samenspel, de verbondenheid… een hechte groep was geboren. Marcel, zanger van Bang Bang Bazooka, oppert de naam Rebels.
Vanaf dat moment kunnen Eindhoven en de rest van Nederland zich opmaken voor de roemruchte Rocking Rebels. Geliefd én verguisd.
- Einde van Trilogie-deel I -
(stuur me een mail als je op de hoogte gebracht wilt worden van publicatie)
Bronvermelding:Frans van Dorst (2012)
Krantenknipsel-album Frans van Dorst (1979-heden)
Eindhoven Rockcity Tattoo (2006)
Rocking Rebels at MySpace
Geen opmerkingen:
Een reactie posten